Χρόνια πολλά!!! Αναμνήσεις λίγο πριν την εκπνοή του 2019.

Χρόνια πολλά και καλότυχη χρονιά να έχουμε. 

   Το 2020 ένα ζευγάρι αριθμών που θυμίζει ηλικίες όμορφες. Μακάρι να έχει αυτή τη δροσιά και τη δύναμη της νεότητας. Γιατί κάθε χρονιά έχει την ιδιαιτερότητά της, την ομορφιά  και τη δυναμική της, την οποία όμως εμείς διαμορφώνουμε με τις θελήσεις μας, τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας.
   Είχα την ευκαιρία να πάω λίγο πριν την εκπνοή του '19 σε μια χώρα σχετικά μακρινή γεωγραφικά αλλά πολύ οικεία τελικά για να δω  ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο Η επίσκεψη και παραμονή στην Πορτογαλία μια χώρα τόσο απλή και προσιτή μου άφηνε μια ωραία "γεύση" στο τέλος της ημέρας. Μια πολύχρωμη χώρα, γεμάτη βουητά χαρούμενους κυρίως ανθρώπους, με ιδιαίτερο πολιτισμό μιας και είναι ολοφάνερες οι επιρροές της Ευρώπης και της Αφρικής ακόμη και στην καθημερινότητα, καθώς και της αδάμαστης  θάλασσας. 
  Εκείνο που με ευχαριστούσε ήταν το γεγονός ότι αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου. Θες από τις εικόνες των ανθρώπων και των οικογενειών, θες από τα μικρά εκείνα πράγματα τα "σαν δεν ντρεπόμαστε" που τα κάνουμε και εμείς και όταν βγαίνουμε στο εξωτερικό ξαφνικά τα ξεχνάμε και γινόμαστε οι καλύτεροι.... Τι να πω!!! Στο φανάρι πάντως κανένας δεν περίμενε να γίνει πράσινο το ανθρωπάκι για να περάσει απέναντι. Και γελούσαμε μεταξύ μας γιατί ακόμη και οι τουρίστες από χώρες πιο εξελιγμένες υποκύπτανε στον πειρασμό. 
     Αλλά μιας και αναφέρομαι στα μικρά "τρελά" δεν μπορώ να μην περιγράψω την εμπειρία του να ταξιδεύεις με λεωφορείο αστικό στην πορτογαλική επαρχία. Ήταν απαραίτητο να γίνει προκειμένου να δούμε το δυτικότερο άκρο της Ευρώπης στον Ατλαντικό ωκεανό. Μέσα λοιπόν σε ένα γεμάτο από τουρίστες κυρίως, λεωφορείο θα διασχίζαμε μια απόσταση δεκαοκτώ περίπου χιλιομέτρων για να φτάσουμε στον προορισμό μας ξεκινώντας από την Σίντρα μα πόλη έξω από τη Λισαβόνα. Ευτυχώς μας φώτισε ο θεός και καθίσαμε σε καλές θέσεις πίσω. Ο οδηγός μάλλον είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν επιβάτες. Έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε σε ένα δρόμο που με το ζόρι χωρούσε άλλο αυτοκίνητο. Αποτέλεσμα ήταν να έχουμε γίνει μαλλιά κουβάρια από το φρένο γκάζι ενώ ένας μικρούλης που τόλμησε να σηκωθεί για να κατέβει εκτινάχθηκε και βρέθηκε από τον διάδρομο στη μέση του λεωφορείου. Κανα δυο φορές πήγαμε να αγκαλιαστούμε με το απέναντι αυτοκίνητο ακούστηκαν "πορτογαλικά" αλλά ο οδηγός απτόητος.
    Τέλος πάντων μας αποζημίωσε η άγρια ομορφιά του Cabo da Roca.  Ένας γκρεμός πάνω από εκατό μέτρα,  σε συνδυασμό με τη μανιασμένη θάλασσα δημιουργούσε ένα γοητευτικά επικίνδυνο τοπίο.

Και εκεί που σκέφτεσαι το πόσο μικρός και ανήμπορος είσαι και στέκεσαι με δέος απέναντι σε αυτό το καταπληκτικά άγριο και σκληρό  τοπίο και αναζητείς μια ανάμνηση, όχι μόνο φωτογραφική 

ακούς την υπεύθυνη κυρία του εκεί κρατικού τουριστικού γραφείου να σε ρωτά αν είσαι από Ελλάδα. Και ναι στο δυτικότερο άκρο της Ευρώπης βρήκα Πορτογαλίδα να μιλά άπταιστα ελληνικά και μάλιστα όπως μου είπε μαθαίνει την ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες από την επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα με τη δική μου οπτική και δεν φλυαρώ άλλο.

Μεγάλο κεφάλαιο τα πλακίδια με τα περίτεχνα σχέδια και απίστευτο το μουσείο. Παντού έβρισκες από τα πιο απλά έως τα πιο περίτεχνα.

Η αλήθεια είναι ότι περπατούσα πολύ. 4-5 ώρες την ημέρα τουλάχιστον. Τα ποδαράκια μου δεν τα ένιωθα αλλά ο γιος που σπουδάζει εκεί είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του ξεναγού μας "ξεπάτωσε" με την καλή έννοια. Άλλωστε αν δε περπατήσεις στα σοκάκια και στους στενούς δρόμους της παλιάς πόλης, αν δεν "μυρίσεις" και δεν νιώσεις την αύρα της γειτονιάς δεν θα καταλάβεις την ομορφιά της. Μου έκαναν εντύπωση ανάμεσα στα άλλα μερικά γκράφιτι και ένα έργο φτιαγμένο από σκουπιδοτενεκέδες .

Τα μουσεία ήταν μια εμπειρία μοναδική και έπρεπε να αφιερώσεις ώρες ατελείωτες όμως και η νύχτα ήταν ενδιαφέρουσα.

Άφησα για το τέλος το τραμ ... 

Καλή χρονιά σε όλες και όλους!!! 

Υγεία και αγάπη. 

Νομίζω ότι φτάνουν για αρχή...