ΣΤΑΥΡΟΒΕΛΟΝΙΑ-CROSS STITCH-NASIA

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Άλφα βήτα και σκοντάφτω στο ...... χ, όπως λέμε Χρήστος!!!

Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλό Φθινόπωρο!!!

Μας ήρθε φουριόζο, ζωηρό και με πολλές υποχρεώσεις. Και λες δεν θέλει να μας στεναχωρήσει που θα μας βάλει ξανά σε "σειρά", μικρούς μεγάλους με ένα καιρό ηλιόλουστο και καλοκαιρινό. 
Περιμέναμε από την Άνοιξη τον ερχομό της πρώτης Κυριακής μιας και είχαμε αποφασίσει να βαφτίσουμε τον ανιψιό. Και εγώ με ρόλο διπλό: της θείας και μαμάς του νονού. 
Περιττό να σας γράψω, ότι ο υπολογιστής πήρε φωτιά, οι καφεδοσυναντήσεις με τη μαμά του μπέμπη, την αδελφή και τη γιαγιά έπαιρναν και έδιναν. Οι τηλεφωνικές εταιρείες στην τρελή χαρά μιας και χτυπούσαμε μισάωρα ή και ωριαία τηλέφωνα, social media κλπ...... Έπεσε η πρόταση και ομόφωνα αποφασίσαμε το θέμα: το αλφαβητάρι, παλιό σχολείο, τα παλιά παιχνίδια.
Ο ηλεκτρονικός φάκελος με τις προτάσεις για όλο τον σχεδιασμό ετοιμάστηκε στο "πιτς φυτίλι" και άρχισε η επεξεργασία. Όποτε δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε μιλούσαμε με κάθε τρόπο και ετοιμάζαμε κάθετι σιγά σιγά. 
Αν είναι δυνατόν να μην τα φτιάχναμε με τα χεράκια μας!!! Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι όλα χειροποίητα.  Και επειδή έγραψα πολλά ας δείξω και τα έργα μας.
Ξεκίνησα με την πετσέτα της βάφτισης όπου έγραψα το όνομα του νεαρού κούκλου. Μια σβούρα και ένα γιογιο ήταν οι αναφορές στην παιδική ηλικία.

Επειδή η μπομπονιέρα της βάφτισης ήταν μια ξύλινη τρίλιζα αποφάσισα να την φτιάξω στη μικρή πετσέτα ως συνδετικό κρίκο.


Και για του λόγου το αληθές, ιδού η μπομπονιέρα.



Αγοράσαμε από ένα e shop γάμου όλα τα υλικά και ξεκινήσαμε.


Ιδού το αποτέλεσμα. Σκοπός μας ήταν να παίξουν μικροί μεγάλοι με αυτό το παιχνιδάκι και να το ευχαριστηθούν.






   Με πυρετώδεις προετοιμασίες τελειώσαμε εγκαίρως την δημιουργία τους. Οι τρεις καβαλέρος αδελφή, μαμά και η αφεντιά μου φτιάξαμε γραμμή παραγωγής και σε χρόνο ντε τε όλα ήταν έτοιμα. Η μεγάλη καταστροφή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αυτά τα εθιστικά κουλουράκια, κέικ κλπ που βρίσκονται μπροστά μας και μας αποσπούν την προσοχή... Και να θες να φορέσεις και ένα ρούχο της προκοπής για το event... Μαρτύριο σωστό λέμε.


Πως να κρατήσεις χαρακτήρα μπροστά σε αυτά τα τραγανά κουφετάκια. Και μόνο για αυτό αξίζουμε συγχαρητήρια.


Βέβαια ως γνωστόν είμαι ανήσυχο πνεύμα και αρκετά τελειομανής. Όταν παρήγγειλα τα σχετικά: ρούχα μαρτυρικά πετσέτες λαδόπανα δεν μπορούσα να ησυχάσω και να μείνω με αυτά. Ήδη είχα φτιάξει τις πετσέτες και θα έμενα με αυτές;;;;;
Δηλαδή έλεος. Ένα λαδόπανο σχετικό και έτσι όπως το ήθελα δεν βρήκα. Εεε και τι έγινε. Σκέφτομαι κεντώ και νάτο.
Μια χαρούμενη παρέα ξεκίνησε για το σχολείο με λουλούδια στα χέρια για τη Δασκάλα. Γράμματα και αριθμοί την περιτριγυρίζουν.



Και μαξιλαράκι; Εεεε;;; Που θα ακουμπάει το κεφαλάκι του για να ξεκουραστεί; Εδώ τα χρειάστηκα. Οι δυνάμεις μου έβλεπα ότι δεν θα ήταν αρκετές. Όμως έχω μία ισχυρή κρυφή δύναμη, την λένε αδελφή και ως απο μηχανής θεός δίνει λύσεις. Και εδώ την έδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Ανακάτεψε παιχνίδια και γράμματα και το αποτέλεσμα υπέροχο χάρη  στο τσαχπνινικο ράψιμο που έκανε η φοβερή Φούλα, μια μοδίστρα καταπληκτική. 

Στήσαμε και το κουτί με τα πράγματα, μοιράσαμε τις μπομπονιέρες, αλλά τα ζουζούνια που θα ερχόντουσαν στη εκκλησία τι θα έπαιρναν; 
Μια πλεκτή κασετίνα γεμάτη μολύβια και χρώματα θα ήταν ό,τι καλύτερο για το σχολείο που άνοιγε. Τα χρώματα επιλέχθηκαν για τα αγοράκια και τα κοριτσάκια και για να "σηκώνουν", όπως έλεγαν οι γιαγιάδες και λίγη βρωμιά....

Και όπως γνωρίζετε, όσες με διαβάζετε, αγαπώ να πειραματίζομαι, να φτιάχνω διαφορετικά πράγματα με βάση το κέντημα και να στολίζω αντικείμενα. Και φυσικά μιλάω για το βιβλίο ευχών. Το θέμα του ήταν το διάλειμμα μιας και τότε γίνονται τα πιο ωραία.... 
  Στο οπισθόφυλλο μια σβούρα.


Παίζουμε γυαλίτσες;

Κρυφτό;


Τυφλόμυγα;


Σχοινάκι;


Σας δείχνω και τμήματα της διακόσμησης της αυλής της εκκλησίας, η οποία δεν έγινε από εμάς γιατί δεν προλαβαίναμε με τίποτε.



Και στο τραπέζι μοιράσαμε σελιδοδείκτες πλαστικοποιημένους για μικρούς και μεγάλους, ενώ ετοιμάσαμε και ένα καβαλέτο με το όνομα.


Ουφ, νομίζω ότι τα έγραψα όλα. Εκείνο που δεν περιέγραψα είναι το πόσο ωραία περάσαμε. Η χαριτωμένη αδεξιότητα του γιου μου, ενός αγαθού γίγαντα (1.95 περίπου ύψος), που κρατούσε με αγωνία το ζουζούνι ήταν όλα τα λεφτά. Αλλά και αυτός δεν πήγαινε πίσω. Με το καπέλο και το ξύλινο trendy παπιγιόν ήταν ο πρωταγωνιστής. 
Τους αγαπώ!!!!!