Όμορφη ψυχή!!!!

       Πέρασαν πέντε ολόκληρες εβδομάδες διαδικτυακής σιωπής. Ήταν γεμάτες με αγωνία, πίκρες αλλά και μεγάλες τελικά χαρές. Αποσυντονίστηκα, ξέφυγα από την ωραία επικοινωνία μας και αναγκάστηκα να να παλέψω ακόμη και για τα αυτονόητα σε πολλούς τομείς. Όμως η εποχή επιβάλλει, δυστυχώς αυτού του είδους καταστάσεις και τις δέχομαι. Με χαρά να προχωρώ  και ζω την καθημερινότητά μου, αντλώ δύναμη από ανθρώπους γύρω μου και πορεύομαι το δρόμο που επέλεξα με αυτό το ιστολόγιο.
  Και εκεί που λέω θα ηρεμήσω θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου να σου οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Δεν θα γράψω τίποτε για τα τεκταινόμενα. Είμαστε ενήλικες και γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε. Θα γράψω όμως για την χαρά που είχα να γνωρίσω μια όμορφη ψυχή!!!!  
      Και ξεκινώντας θέλω να πω, ότι η συνάντησή μου με μια όμορφη ψυχή, την και Κατίνα αναβλήθηκε τουλάχιστον δυο φορές, λες και ήταν γραφτό να την γνωρίσω τώρα, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

   Όπως πάντα η δημιουργικά ανήσυχη Χρυσάνθη, στην οποία οφείλω πολλά γιατί το αισθητήριό της και επιμονή της με ωθούν να βιώσω συγκλονιστικές στιγμές.  Έλα μου είπε κάποια στιγμή το χειμώνα, θα σου γνωρίσω μια κυρία που φτιάχνει δαντέλες με βελόνι... Αυτό που ράβουμε..... Και επειδή έχω δει μερικά εργόχειρα έργα τέχνης,  πραγματικά, σιγά να μην έλεγα όχι.
       Ένα βροχερό απόγευμα του Ιούνη με περίμενε ανυπόμονα στη στάση του λεωφορείου για να επισκεφθούμε την κα Κατίνα Ρουμελιώτη στο σπίτι της. Για πρώτη φορά αν και είμαι Βολιώτισσα επισκέφθηκα τη συνοικία των προσφυγικών και ντρέπομαι που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.
     Γνωρίζοντας ότι η κα Κατίνα είναι αρκετά ηλικιωμένη περίμενα, ότι θα δω μια γιαγιά, με προβλήματα και με την κούραση στα μάτια. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού έμεινα. Ένας σίφουνας κυριολεκτικά με αγκάλιασε και με φίλησε σαν να με ήξερε από χρόνια. Με κοίταζε με το βλέμμα μιας ανυπόμονης και ζωηρής έφηβης, με χτενισμένα μαλλιά, περιποιημένη, ενώ οι κινήσεις της πρόδιδαν ένα πολύ ζωντανό και ενδιαφέροντα άνθρωπο. Το σπίτι είχε την αύρα μιας άλλης εποχής,  γεμάτο με αγάπη, γεμάτο από την προσωπικότητα της κας Κατίνας. Τα έργα της απλωμένα στο τραπέζι, στις καρέκλες και ο καφές ετοιμαζόταν εν ριπή οφθαλμού, από τη Μαίρη, την κόρη  για να έχουμε καιρό να μιλήσουμε.

       Και ξεκινήσαμε με πολλές παρεμβολές του τύπου, πάρε ένα συκαλάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, φάε λίγο παγωτό, το έκανε η Μαίρη. Αλήθεια είχα καιρό να ζήσω μια τόσο απλή και ειλικρινή φιλοξενία....
    Γεννήθηκα εδώ στη Νέα Ιωνία άρχισε να μου διηγείται, από γονείς πρόσφυγες που ήρθαν από τη Σμύρνη. Δύσκολα χρόνια, φτώχεια, όχι όμως και δυστυχία. Στην οικογένειά μου ήμασταν πέντε παιδιά, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Και εκεί που αρχίζαμε να ζούμε καλύτερα ήρθε ο πόλεμος του ΄40. Ήμουν οκτώ χρονών κοριτσάκι ......
       Εδώ σταμάτησε την διήγηση και μου μίλησε για ένα άλλο ταλέντο της. Σκαρώνει ποιήματα, που περιγράφουν στιγμές της ζωής της.  Και μου έκανε την τιμή να μου δώσει αυτό που θα διαβάσετε και αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές του πολέμου.

  Προσφυγιά

    Κατίνα Ρουμελιώτου- Νιτσάκου

Είμαι παιδί της προσφυγιάς

της Νέας Ιωνίας

είμαι παιδί της Κατοχής

της φτώχειας και της πείνας.

Μεγάλωσα μες στο φαρδύ

στα γραφικά σοκάκια

αγιόκλημα και γιασεμιά

προσφυγικά σπιτάκια.
Ήμουν οκτώ χρονών παιδί
πήγαινα στο σχολείο
το μόνο που σκεφτόμουνα
τη σάκα το βιβλίο.
Ξάφνου ξεσπάει πόλεμος
ήτανε του ΄40...
Πουλιά δεν κελαϊδούσανε 
τρόμος παντού και πάντα.
Το όμορφό μας το φαρδύ
βάφτηκε μες το αίμα.
Ήρθανε οι Γερμανοί
δοσίλογοι τσολιάδες
σκοτώνανε ανήλικα παιδιά
αδέλφια πατεράδες.
Οι μάνες τρέχαν σαν τρελές
πεινούσαν τα παιδιά τους...
Οι άντρες πήραν τα βουνά.
Ορφάνια στη γενιά τους.
Ξημέρωσε η Λευτεριά
χτυπάνε οι καμπάνες. 
Αγκαλιασμένοι κλαίγανε
μάνες και πατεράδες.
Βάσανα, πίκρες και καημοί
περάσανε και πάνε.
Ήρθε η ώρα της λευτεριάς
κι όλα μοσκοβολάνε.
Τα εγγόνια μας να ΄ναι καλά
να μας χαμογελάνε. 
Ειρήνη, αγάπη, λευτεριά.
Πάντα μπροστά να πάνε.

   Συγκλονίστηκα, όχι μόνο από τα λόγια αλλά από τον τρόπο της απαγγελίας. Ό,τι είχε ζήσει, είχε χρωματίσει τη φωνή της, είχε  αποτυπωθεί στο βλέμμα της και η σκληρότητα της εποχής της άφησε τα σημάδια της στην ψυχή .  
   Όμως οι δύσκολες στιγμές δεν τελειώνουν εδώ. το Δεκαπεντάχρονο πλέον κορίτσι πάνω στην καλύτερη ηλικία, αρχίζει να "ανθίζει" στην δύσκολη εποχή του Εμφυλίου.  Κατορθώνει να βρει εργασία όχι όμως για πολύ. Το κορίτσι με τα χρυσαφένια μαλλιά κερδίζει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των συγγενών και φίλων και κάνει όνειρα για τα όμορφα χρόνια που πίστευε, με το αθώο μυαλό της, ότι έρχονται.
   Και ξαφνικά εκεί που η ζωή της έπαιρνε μια σειρά, μαύρα απειλητικά σύννεφα μαζεύονται.... Δυστυχώς, οδηγείται στη φυλακή 15 χρονών  17 Ιουλίου 1947 μετά από μια άδικη κατηγορία. Μια ανακρισούλα της είπανε στην αρχή. Όμως κράτησε πεντέμισι ολόκληρα χρόνια.
     Το τι συνέβη, και πως σε αυτή την ταραγμένη περίοδο είναι πλέον θέμα ιστορικής μελέτης. Ανάμεσα στα λιγοστά πρόσωπα που έζησαν αυτή τη φρίκη και ζουν σήμερα, συγκαταλέγεται και η κυρία Κατίνα. Ο χειμαρρώδης    λόγος της για όλα αυτά με ταρακούνησε και εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι, ότι μέσα από όλη την ταλαιπωρία της και τον εγκλεισμό έβγαλε μια αισιοδοξία και καλοσύνη. Τα περιστατικά που μου διηγήθηκε ήταν ενδεικτικά της σκοτεινής εποχής. Υπήρχαν όμως, στιγμές αλληλεγγύης, καλοσύνης στιγμές ανθρώπινες.  
     Και για να μην ταράζεται, προχωρήσαμε στην δεύτερη ανάγνωση εκείνης της περιόδου. Η επιβίωση μέσα στη φυλακή ήταν δύσκολη υπόθεση. Με τα αδούλευτα χεράκια της ξεκίνησε να πλέκει γάντια και εσάρπες. Τα έδινε μαζί με άλλες κοπέλες στο έμπορο και με τα λιγοστά χρήματα εξασφάλιζε την καθημερινότητά της. Ήρθανε και τα τσολιαδάκια στη ζωή της. Μόλις είδε να τα φτιάχνουν στη φυλακή της Πάτρας ξεκίνησε και εκείνη. Έχει φυλαγμένο το πρώτο της έργο και μας το έδειξε με περηφάνια. 

     Αυτό το τσολιαδάκι είναι εξήντα οκτώ ετών. Είναι φτιαγμένο με τα υλικά εκείνης της εποχής και οι συμβολισμοί είναι αναπόφευκτοι.... 
   Την κατασκευή παραδοσιακής κούκλας τη συνέχισε και την εξέλιξε με το πέρασμα των χρόνων. Της αρκούσε να κοιτά τις στολές ακόμη και στην τηλεόραση και να τις κατασκευάζει σε μικρογραφία.
        Λεβέντες τσολιάδες!!! Προσέξτε τις λεπτομέρειες...

  

Και μια χαρούμενη ομάδα!!!!!!

      

         

Σε αυτή την κούκλα αξίζει να δείτε τις λεπτομέρειες. Αλήθεια πόσο χρόνο χρειάστηκε για να φτιάξει σε μικρογραφία αυτό που ουσιαστικά, από τα λεγόμενά της, έβλεπε στην τηλεόραση για λίγο.

           

   Το ζευγάρι είναι φτιαγμένο πιο πρόσφατα.

 Και οι λεπτομέρειες.

Ακόμη μια κούκλα με πολλή ομολογουμένως δουλειά.

Και μια ομάδα από χαρούμενες μπαλαρίνες.

Η δημιουργός με τα έργα της.

    Αυτή η πολυτάλαντη όμορφη ψυχή σταμάτησε τη διήγηση όταν την ρώτησα για τις ομολογουμένως καταπληκτικές δαντέλες που έβλεπα μπροστά μου και δεν μπορούσα να  πιστέψω, ότι με ένα ταπεινό βελόνι και λίγο νήμα, μπορούσε να φτιάξει αριστουργήματα.
     Έμαθα αυτή την τέχνη στη φυλακή Αβέρωφ. Εκεί έπαιζα βόλεϋ και μια μέρα πλησίασα μια άλλη κοπέλα, τη Βαρβάρα. Την είδα να φτιάχνει μια δαντέλα με το βελόνι και της ζήτησα να μου μάθει. Πάρε ένα βελόνι και λίγη κλωστή και θα σου μάθω. Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα καθίσαμε και άρχισα τα πιο βασικά. Κομπιάζει και δακρύζει. Την επόμενη μέρα η Βαρβάρα εκτελέστηκε.....Για λίγο μόνο τα μάτια της σκοτείνιασαν και έτρεξαν δάκρυα.
     Πάγωσα, σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα αυτή την όμορφη ψυχή να την κάνω να θυμηθεί και να στεναχωρηθεί. Γρήγορα η ίδια με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Ξαναχαμογέλασε και συνέχισε να διηγείται. Από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε η ζωή δεν ήταν εύκολη. Προσαρμόστηκε, έζησε και άλλες ταραγμένες πολιτικές στιγμές της χώρας μας.  Στάθηκε τυχερή και ο άνθρωπος της ζωής της ο κος Παντελής, την στήριξε και δημιούργησαν μια αξιοπρεπέστατη οικογένεια. Έκανε δυο παιδιά, μια κόρη την κα Μαίρη, φύλακα άγγελο και ένα γιο. 

 Η λάμπα έπρεπε να έχει το σκέπασμά της

Λεπτομέρεια από το μικρό πετσετάκι. Βλέπετε,ότι έχει βάλει και μια τσαχπινιά, γαλάζιες χάντρες.

 Δεν είναι πλεκτό με το βελονάκι. Είναι με μια ταπεινή βελόνα ραψίματος...... Και το σχέδιο είναι δικό της, όπως όλα άλλωστε

Άλλο ένα αριστούργημα....

Και μια δαντέλα με πολλή δουλειά.

  Για εμένα προσωπικά, αυτό είναι ένα αριστούργημα. Μοτίφ, με σχέδιο της κας Κατίνας παίρνουν τη θέση της δαντέλας ενώ το αζούρ είναι υπέροχο!!!!

 Κοιτάξτε πόσο περίτεχνα έχει ενώσει τα μοτίφ και την πολυπλοκότητα του αζούρ.

    Δούλεψε στην αρχή ως εργάτρια στα εργοστάσια καπνού και δεν σταμάτησε να ασχολείται με τις αγαπημένες της χειροτεχνίες. Τα χέρια της δεν σταματούν να δημιουργούν ενώ το μικρό προσφυγικό σπίτι ποτέ δεν μένει άδειο από κόσμο. Το φρεσκοψημένο καφεδάκι και τα γλυκά του κουταλιού γεμίζουν το τραπέζι. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και πάντα έχει ένα καλό λόγο για να βοηθήσει και να παρηγορήσει.
     Κυρία Κατίνα σας ευχαριστώ, γιατί μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω μέσα από τις διηγήσεις σας ένα κομμάτι της ιστορίας μας, γιατί μου ανοίξατε τους ορίζοντες και γιατί μου αποδείξατε περίτρανα, ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη. Μάχεσαι, πέφτεις, ματώνεις και ξαναβρίσκεις δύναμη να γιάνεις τις πληγές σου να βρεις τη χαρά. Γιατί τελικά όλα είναι μέσα στην ψυχή σου. Και εσύ έχεις μια όμορφη και καθαρή ψυχή. Κι επειδή ξέρω πόσο σου αρέσουν τα λουλούδια, αυτά από εμένα.....

      Ευχαριστώ την αεικίνητη Μαίρη την κόρη, που μας συνόδευσε και στάθηκε δίπλα στη μαμά της βοηθώντας την να θυμηθεί. 
     Τέλος,  Χρυσάνθη χαίρομαι που σε γνώρισα. Αλήθεια τι άλλο με περιμένει; Είμαι γεμάτη περιέργεια και ανυπομονησία...


Υστερόγραφο:
     Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αν θέλετε να αναδημοσιεύσετε τις αναρτήσεις μου να επικοινωνήσετε μαζί μου και να αναγράφετε την πηγή...