Όταν η μόνη διέξοδος είναι η δημιουργία......

Καλησπέρα σας.
    Σήμερα η διάθεση είναι λίγο νοσταλγική και αποφάσισα να σας ταξιδέψω λίγο στο χρόνο. Αφορμή στάθηκε η συζήτηση, που είχα με μια καινούρια φίλη την Ολυμπία. Ομολογώ, ότι δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι από εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες πάλευαν για αυτά, τα οποία σήμερα θεωρούμε εμείς αυτονόητα. Μόρφωση, ελευθερία, εργασία.
    Δεν απέχουμε πολύ χρονικά από τη δεκαετία του '60. Μια ταραχώδη δεκαετία με πολλές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια μια μικρούλα δεκατριών ετών αναζητά με πολύ ζήλο και μεράκι κάτι, που ενώ σήμερα φαντάζει αυτονόητο, εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο έως, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακατόρθωτο. Αναζητά μια θέση στο σχολείο, να γίνει μαθήτρια και να αποκτήσει γνώσεις....
  Η μικρή Ντίνα από την Εύβοια μάταια ζητούσε να συνεχίσει το σχολείο. Η απόφαση των γονιών ήταν κάθετη. Θα μείνει στο σπίτι. Τα κορίτσια δεν χρειάζεται να συνεχίσουν. Η διέξοδος είναι μια και ίσως είναι μονόδρομος, με δεδομένες τις συνθήκες της εποχής. Αφοσίωση στη δημιουργία χειροποίητων εργόχειρων. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη απαξιωθεί η ενασχόληση με αυτές τις τέχνες και θεωρούνταν αυτονόητο το να κεντάς ή να πλέκεις. Κάπου εκεί στη δεκαετία του '90 και του 2000 απεμπολήσαμε τις ρίζες μας και τις αφήσαμε στην άκρη της καθημερινότητάς μας. Οι λόγοι προφανείς: το "μεθύσι" από τον εύκολο και ακοπίαστο πλουτισμό μας οδήγησε στην απαξίωση και σχεδόν δαιμονοποίηση κάθε χειροποίητης ενασχόλησης. Βέβαια, ακόμη και σήμερα δεν έχουμε ξεφύγει από αυτά τα στερεότυπα, αλλά τουλάχιστον προσπαθούμε.
   Αλλά ας γυρίσω πίσω στη μικρή Ντίνα η οποία δεν το βάζει κάτω. Διαλέγει ένα  από εκείνα τα μεγάλα φυλλάδια της DMC και ξεκινά το ταξίδι της σε ένα κόσμο με ευγενείς και κυρίες από μια άλλη εποχή.

 Σε ένα λεπτό λευκό εταμίν τα χεράκια της δεκατριάχρονης Ντίνας  "ζωγράφιζαν" μια σκηνή υψηλής αισθητικής κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου και των αναλαμπών της φωτιάς του τζακιού. 

Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει στο χωριό και το μέτρημα έπρεπε να γίνεται με προσοχή κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και για να μην κάνει λάθος βάζει καρφίτσες σαν σημάδια και συνεχίζει μέχρι να κουραστεί.

 Και όμως τα κατάφερε να το φτιάξει και αποτύπωσε την ημερομηνία κατασκευής: 1964. 

   Η αξία του τεράστια. Η αγάπη, οι γλυκές αναμνήσεις, το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας του αποτυπώνονται μαζί με κάθε βελονιά και σήμερα μετά  από 50 χρόνια η συναισθηματική του αξία υπερέχει της ιστορικής.

   Ολυμπία, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου αυτή την υπέροχη ανάμνηση και τις φωτογραφίες. Να χαίρεσαι τη μαμά σου και εύχομαι να συνεχίσεις και εσύ να δημιουργείς αντλώντας δύναμη και κουράγιο από την υπέροχη μαμά σου.