ΣΤΑΥΡΟΒΕΛΟΝΙΑ-CROSS STITCH-NASIA

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Ένας αλλιώτικος γάμος & άλλα πολλά.

Καλημέρα σας.
    Έχουν περάσει αρκετές μέρες από την προηγούμενη Κυριακή και έχω ήδη κατασταλάξει για αυτά που θέλω να σας περιγράψω. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην πολιτικοκοινωνική κατάσταση, την τόσο επιβαρυμένη. Δεν χρειάζεται να μπω στη διαδικασία ανάλυσης, δεν χρειάζεται να γράψω. Είναι προτιμότερο να "σιωπήσουμε" έστω και για λίγο όλοι μας και να κάνουμε την ενδοσκοπησή μας.
    Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας λοιπόν, με πρόσχαρο ύφος που δεν δεχόταν άρνηση και τη χαρακτηριστική Ικαριώτικη προφορά ο ξάδελφος μας λέει: Την Κυριακή παντρεύω τον αδελφό μου και θέλω να έρθετε.  Προσκλητήρια και λοιπά δεν χρειάζονται. Άλλωστε ήδη έχουν παντρευτεί με πολιτικό γάμο και έχουν δυο παιδιά.... Τι να πούμε και εμείς. Δώσαμε το λόγο μας, ότι θα πάμε αν και δεν γνωρίζαμε καν το ζευγάρι. 
   Ήρθε λοιπόν η Κυριακή και στην εκκλησία του χωριού μας έφτασαν η νύφη και ο γαμπρός με τα παιδάκια τους. Στη θέση του κλασικού στολισμένου αυτοκινήτου ένα αγροτικό, του γαμπρού. Μου άρεσε. Πουθενά δεν υπήρχαν λουλούδια και διακόσμηση, ξέρετε, γαμήλια. Ένας γαμπρός απλός και μια νύφη αρχοντική ντυμένη με ένα λιτό δαντελένιο φόρεμα. Γέλια και πειράγματα στον κουμπάρο και στο ζευγάρι.
  Γιατί, η ομορφιά, η αξιοπρέπεια  και η ευγένεια της ψυχής δεν χρειάζονται πολλά για να φανούν. Τα μάτια έλαμπαν και φώτιζαν δυο καθαρές ψυχές. Είχα χρόνια να δω τέτοια αγάπη να "γεμίζει" την εκκλησία. Την ένιωθες στην ατμόσφαιρα να πλανιέται και να γεμίζει τις καρδιές μας. Και δυο μικρούλια τους να παρακολουθούν χωρίς και να πολυκαταλαβαίνουν τι γίνεται. 
      Ναι, θα το ομολογήσω έλειπε η πολυτέλεια, έλειπαν τα ακριβά αξεσουάρ, οι καλεσμένοι δεν ήταν πολλοί δεν υπήρχαν παράνυμφοι με ακριβά φορέματα, άψογο μακιγιάζ και χτένισμα. Και μπορεί κάποιος να πει, ότι δεν είναι απαραίτητα σε ένα ζευγάρι που έχει ήδη ξεκινήσει τη ζωή του. Ναι, έτσι είναι. Όμως η αγάπη δεν είναι αυτονόητη ακόμη και αν μετράς χρόνια γάμου. Και εδώ είναι όλη η ουσία, που έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στο τι θα φορέσει κανείς, πόσα θα ξοδέψει πως τελικά θα καταφέρει να εντυπωσιάσει....
     Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να ζήσουν με τα παιδάκια τους και να συνεχίσουν να έχουν αυτή την αγάπη την τόσο σπάνια, την τόσο ωραία.
 Και μερικά ρομαντικά  δώρα για εσάς: 
   Οι φωτογραφίες είναι από το υπέροχο βιβλίο
 "Mariage-Motifs romantiques a broder au point de croix" 
 και μπορείτε να το βρείτε εδώ.



  •    Για τις βέρες στην εκκλησία.

  • Νυφιάτικες πετσέτες.


  • Σεντόνι με φάσα. Το θέμα είναι ένα ζευγάρι με πουλιά σύμβολο της αγάπης.


  • Βιβλίο ευχών με τα μονογράμματα των νεόνυμφων.


  •  Ένα σάμπλερ με την ημερομηνία του γάμου και τα ονόματα των νεόνυμφων.


  • Ακόμη ένα σάμπλερ με ένα στεφάνι με λουλούδια.


Και επειδή πολλές φίλες αναζητούν τα σχέδια, υπάρχουν δυο τρόποι για να τα έχουν:
ή να αγοράσουν το βιβλίο από τη σελίδα που έχω παραπάνω, 
ή να μου στείλουν μήνυμα.
Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Ελληνικοί θησαυροί στο "The George Wasington University Museum The Textile Museum"

Καλημέρα σας και καλό κουράγιο.
   
      Ζούμε ιστορικές στιγμές γεμάτες ένταση, θυμό, λύπη, απογοήτευση και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσουν. Ξέρω πολύ καλά, ότι μας έχουν επηρεάσει αρνητικά και μας έχουν δημιουργήσει απαισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον μας. Όμως, εδώ σε τούτο το ιστολόγιο θα προσπαθώ πάντα να αποφορτίζομαι και να παρουσιάζω πράγματα που μου αρέσουν και με κάνουν χαρούμενη. Πέρα, από τις προτάσεις για κέντημα και τις βιωματικές προσεγγίσεις πάνω στο εργόχειρο γενικά, όποτε έχω κάτι να γράψω για την ελληνική κεντητική τέχνη και όχι μόνο θα το πράττω.
    Έχω λοιπόν μήνες που ερευνώ στο διαδίκτυο για βιβλία και εκθέσεις στο εξωτερικό σχετικά με την ελληνική κεντητική. Και ενώ πίστευα, ότι δεν υπάρχουν και πολλά σχετικά με το θέμα, διαψεύστηκα και η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. 
     Αρκετά μουσεία  Τέχνης στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής έχουν εκθέσεις με ελληνικές στολές και όχι μόνο. Σας παραθέτω το βιβλίο από το The George Wasington University Museum  "Embroidery of the Greek Islands and the Epirus region."

 Αυτό είναι το εξώφυλλό του και αποτελείται ουσιαστικά από την παρουσίαση της συλλογής του  George Hewitt Myers την οποία και δώρισε στο The George Wasington University Museum The Textile Museum το 1928


  
Περιέχει έργα χειροποίητα από τα νησιά του Αιγαίου του Ιονίου και την  Ήπειρο. Παρακάτω σας έχω ενδεικτικά μερικές εικόνες από το βιβλίο που μπορείτε να αγοράσετε και στο amazon.


Και αρχίζω με μια  κρεβατοστρώση από Ανάφη. Έχει και την ανάποδη.

Πάντα που έμπαινε στον τοίχο, πάνω από το κρεβάτι από την Κω.



Κουρτίνα που έμπαινε πάνω από το κρεβάτι από Ρόδο.




Κρεβατοστρώση από Σίφνο.


                  Κουρτίνα κρεβατοκάμαρας Πάτμος. 

           Μπορντούρα στο κάτω μέρος της φούστας. Κρήτη 

Μαξιλάρι, Πάτμος.



Κουρτίνα που έμπαινε πάνω από το κρεβάτι, Ρόδος.



Κρεβατοστρώση Ίος.



Μπορντούρα στο κάτω μέρος της φούστας, Κρήτη.

Λεπτομέρεια από κρεβατοστρώση, Κρήτη.


Μαξιλάρι, Ιόνια νησιά.

  Κρεβατοστρώση, Ήπειρος.


Κρεβατοστρώση, Ήπειρος.




                             Κρεβατοστρώση, Ιόνια νησιά
Μαξιλάρι, Ιόνια νησιά.


Μαξιλάρι, Ιόνια νησιά.

                              Κρεβατοστρώση, Ήπειρος.


  Στο βιβλίο υπάρχουν και άλλα εργόχειρα. Όλα είναι υπέροχα και μυρίζουν "Ελλάδα". Βέβαια ήθελα να παρουσιάσω και άλλα δυο βιβλία αλλά πιστεύω, ότι  θα πρέπει να κάνω άλλες αναρτήσεις. Και ως μόνιμη επωδό σας προτείνω, εσείς που έχετε τέτοιου είδους οικογενειακά κειμήλια, βγάλτε τα από τις ντουλάπες και τα μπαούλα. Καταγράψτε την ιστορία τους και αν δεν μπορείτε απευθυνθείτε σε κάποιον που ξέρει. Όταν έχεις αποτυπώσει τη διαδικασία δημιουργίας ενός αντικειμένου, έχεις καταγράψει τυχόν γεγονότα συνδεδεμένα με αυτό, τότε αποκτά τεράστια αξία για εσένα και για τους άλλους αφού δεν αποκόπτεται από την κοινωνική ζωή της εποχής που δημιουργείται αλλά αποτελεί και αυτό ένα απαραίτητο στοιχείο. Γιατί είναι κομμάτια από την καθημερινότητά μας, από την παράδοσή μας. Είναι συνδετικοί κρίκοι με το παρελθόν μας.
Σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη ανάρτηση!!!!




Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Όμορφη ψυχή!!!!


       Πέρασαν πέντε ολόκληρες εβδομάδες διαδικτυακής σιωπής. Ήταν γεμάτες με αγωνία, πίκρες αλλά και μεγάλες τελικά χαρές. Αποσυντονίστηκα, ξέφυγα από την ωραία επικοινωνία μας και αναγκάστηκα να να παλέψω ακόμη και για τα αυτονόητα σε πολλούς τομείς. Όμως η εποχή επιβάλλει, δυστυχώς αυτού του είδους καταστάσεις και τις δέχομαι. Με χαρά να προχωρώ  και ζω την καθημερινότητά μου, αντλώ δύναμη από ανθρώπους γύρω μου και πορεύομαι το δρόμο που επέλεξα με αυτό το ιστολόγιο.
  Και εκεί που λέω θα ηρεμήσω θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου να σου οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Δεν θα γράψω τίποτε για τα τεκταινόμενα. Είμαστε ενήλικες και γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε. Θα γράψω όμως για την χαρά που είχα να γνωρίσω μια όμορφη ψυχή!!!!  
      Και ξεκινώντας θέλω να πω, ότι η συνάντησή μου με μια όμορφη ψυχή, την και Κατίνα αναβλήθηκε τουλάχιστον δυο φορές, λες και ήταν γραφτό να την γνωρίσω τώρα, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

   Όπως πάντα η δημιουργικά ανήσυχη Χρυσάνθη, στην οποία οφείλω πολλά γιατί το αισθητήριό της και επιμονή της με ωθούν να βιώσω συγκλονιστικές στιγμές.  Έλα μου είπε κάποια στιγμή το χειμώνα, θα σου γνωρίσω μια κυρία που φτιάχνει δαντέλες με βελόνι... Αυτό που ράβουμε..... Και επειδή έχω δει μερικά εργόχειρα έργα τέχνης,  πραγματικά, σιγά να μην έλεγα όχι.
       Ένα βροχερό απόγευμα του Ιούνη με περίμενε ανυπόμονα στη στάση του λεωφορείου για να επισκεφθούμε την κα Κατίνα Ρουμελιώτη στο σπίτι της. Για πρώτη φορά αν και είμαι Βολιώτισσα επισκέφθηκα τη συνοικία των προσφυγικών και ντρέπομαι που δεν το είχα κάνει νωρίτερα.
     Γνωρίζοντας ότι η κα Κατίνα είναι αρκετά ηλικιωμένη περίμενα, ότι θα δω μια γιαγιά, με προβλήματα και με την κούραση στα μάτια. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού έμεινα. Ένας σίφουνας κυριολεκτικά με αγκάλιασε και με φίλησε σαν να με ήξερε από χρόνια. Με κοίταζε με το βλέμμα μιας ανυπόμονης και ζωηρής έφηβης, με χτενισμένα μαλλιά, περιποιημένη, ενώ οι κινήσεις της πρόδιδαν ένα πολύ ζωντανό και ενδιαφέροντα άνθρωπο. Το σπίτι είχε την αύρα μιας άλλης εποχής,  γεμάτο με αγάπη, γεμάτο από την προσωπικότητα της κας Κατίνας. Τα έργα της απλωμένα στο τραπέζι, στις καρέκλες και ο καφές ετοιμαζόταν εν ριπή οφθαλμού, από τη Μαίρη, την κόρη  για να έχουμε καιρό να μιλήσουμε.

       Και ξεκινήσαμε με πολλές παρεμβολές του τύπου, πάρε ένα συκαλάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, φάε λίγο παγωτό, το έκανε η Μαίρη. Αλήθεια είχα καιρό να ζήσω μια τόσο απλή και ειλικρινή φιλοξενία....
    Γεννήθηκα εδώ στη Νέα Ιωνία άρχισε να μου διηγείται, από γονείς πρόσφυγες που ήρθαν από τη Σμύρνη. Δύσκολα χρόνια, φτώχεια, όχι όμως και δυστυχία. Στην οικογένειά μου ήμασταν πέντε παιδιά, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Και εκεί που αρχίζαμε να ζούμε καλύτερα ήρθε ο πόλεμος του ΄40. Ήμουν οκτώ χρονών κοριτσάκι ......
       Εδώ σταμάτησε την διήγηση και μου μίλησε για ένα άλλο ταλέντο της. Σκαρώνει ποιήματα, που περιγράφουν στιγμές της ζωής της.  Και μου έκανε την τιμή να μου δώσει αυτό που θα διαβάσετε και αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές του πολέμου.


  Προσφυγιά
    Κατίνα Ρουμελιώτου- Νιτσάκου
Είμαι παιδί της προσφυγιάς
της Νέας Ιωνίας
είμαι παιδί της Κατοχής
της φτώχειας και της πείνας.
Μεγάλωσα μες στο φαρδύ
στα γραφικά σοκάκια
αγιόκλημα και γιασεμιά
προσφυγικά σπιτάκια.
Ήμουν οκτώ χρονών παιδί
πήγαινα στο σχολείο
το μόνο που σκεφτόμουνα
τη σάκα το βιβλίο.
Ξάφνου ξεσπάει πόλεμος
ήτανε του ΄40...
Πουλιά δεν κελαϊδούσανε 
τρόμος παντού και πάντα.
Το όμορφό μας το φαρδύ
βάφτηκε μες το αίμα.
Ήρθανε οι Γερμανοί
δοσίλογοι τσολιάδες
σκοτώνανε ανήλικα παιδιά
αδέλφια πατεράδες.
Οι μάνες τρέχαν σαν τρελές
πεινούσαν τα παιδιά τους...
Οι άντρες πήραν τα βουνά.
Ορφάνια στη γενιά τους.
Ξημέρωσε η Λευτεριά
χτυπάνε οι καμπάνες. 
Αγκαλιασμένοι κλαίγανε
μάνες και πατεράδες.
Βάσανα, πίκρες και καημοί
περάσανε και πάνε.
Ήρθε η ώρα της λευτεριάς
κι όλα μοσκοβολάνε.
Τα εγγόνια μας να ΄ναι καλά
να μας χαμογελάνε. 
Ειρήνη, αγάπη, λευτεριά.
Πάντα μπροστά να πάνε.


   Συγκλονίστηκα, όχι μόνο από τα λόγια αλλά από τον τρόπο της απαγγελίας. Ό,τι είχε ζήσει, είχε χρωματίσει τη φωνή της, είχε  αποτυπωθεί στο βλέμμα της και η σκληρότητα της εποχής της άφησε τα σημάδια της στην ψυχή .  
   Όμως οι δύσκολες στιγμές δεν τελειώνουν εδώ. το Δεκαπεντάχρονο πλέον κορίτσι πάνω στην καλύτερη ηλικία, αρχίζει να "ανθίζει" στην δύσκολη εποχή του Εμφυλίου.  Κατορθώνει να βρει εργασία όχι όμως για πολύ. Το κορίτσι με τα χρυσαφένια μαλλιά κερδίζει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των συγγενών και φίλων και κάνει όνειρα για τα όμορφα χρόνια που πίστευε, με το αθώο μυαλό της, ότι έρχονται.
   Και ξαφνικά εκεί που η ζωή της έπαιρνε μια σειρά, μαύρα απειλητικά σύννεφα μαζεύονται.... Δυστυχώς, οδηγείται στη φυλακή 15 χρονών  17 Ιουλίου 1947 μετά από μια άδικη κατηγορία. Μια ανακρισούλα της είπανε στην αρχή. Όμως κράτησε πεντέμισι ολόκληρα χρόνια.
     Το τι συνέβη, και πως σε αυτή την ταραγμένη περίοδο είναι πλέον θέμα ιστορικής μελέτης. Ανάμεσα στα λιγοστά πρόσωπα που έζησαν αυτή τη φρίκη και ζουν σήμερα, συγκαταλέγεται και η κυρία Κατίνα. Ο χειμαρρώδης    λόγος της για όλα αυτά με ταρακούνησε και εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι, ότι μέσα από όλη την ταλαιπωρία της και τον εγκλεισμό έβγαλε μια αισιοδοξία και καλοσύνη. Τα περιστατικά που μου διηγήθηκε ήταν ενδεικτικά της σκοτεινής εποχής. Υπήρχαν όμως, στιγμές αλληλεγγύης, καλοσύνης στιγμές ανθρώπινες.  
     Και για να μην ταράζεται, προχωρήσαμε στην δεύτερη ανάγνωση εκείνης της περιόδου. Η επιβίωση μέσα στη φυλακή ήταν δύσκολη υπόθεση. Με τα αδούλευτα χεράκια της ξεκίνησε να πλέκει γάντια και εσάρπες. Τα έδινε μαζί με άλλες κοπέλες στο έμπορο και με τα λιγοστά χρήματα εξασφάλιζε την καθημερινότητά της. Ήρθανε και τα τσολιαδάκια στη ζωή της. Μόλις είδε να τα φτιάχνουν στη φυλακή της Πάτρας ξεκίνησε και εκείνη. Έχει φυλαγμένο το πρώτο της έργο και μας το έδειξε με περηφάνια. 
     Αυτό το τσολιαδάκι είναι εξήντα οκτώ ετών. Είναι φτιαγμένο με τα υλικά εκείνης της εποχής και οι συμβολισμοί είναι αναπόφευκτοι.... 
   Την κατασκευή παραδοσιακής κούκλας τη συνέχισε και την εξέλιξε με το πέρασμα των χρόνων. Της αρκούσε να κοιτά τις στολές ακόμη και στην τηλεόραση και να τις κατασκευάζει σε μικρογραφία.
        Λεβέντες τσολιάδες!!! Προσέξτε τις λεπτομέρειες...
  


Και μια χαρούμενη ομάδα!!!!!!
      
         

Σε αυτή την κούκλα αξίζει να δείτε τις λεπτομέρειες. Αλήθεια πόσο χρόνο χρειάστηκε για να φτιάξει σε μικρογραφία αυτό που ουσιαστικά, από τα λεγόμενά της, έβλεπε στην τηλεόραση για λίγο.
           
   Το ζευγάρι είναι φτιαγμένο πιο πρόσφατα.
 Και οι λεπτομέρειες.

Ακόμη μια κούκλα με πολλή ομολογουμένως δουλειά.


Και μια ομάδα από χαρούμενες μπαλαρίνες.


Η δημιουργός με τα έργα της.

    Αυτή η πολυτάλαντη όμορφη ψυχή σταμάτησε τη διήγηση όταν την ρώτησα για τις ομολογουμένως καταπληκτικές δαντέλες που έβλεπα μπροστά μου και δεν μπορούσα να  πιστέψω, ότι με ένα ταπεινό βελόνι και λίγο νήμα, μπορούσε να φτιάξει αριστουργήματα.
     Έμαθα αυτή την τέχνη στη φυλακή Αβέρωφ. Εκεί έπαιζα βόλεϋ και μια μέρα πλησίασα μια άλλη κοπέλα, τη Βαρβάρα. Την είδα να φτιάχνει μια δαντέλα με το βελόνι και της ζήτησα να μου μάθει. Πάρε ένα βελόνι και λίγη κλωστή και θα σου μάθω. Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα καθίσαμε και άρχισα τα πιο βασικά. Κομπιάζει και δακρύζει. Την επόμενη μέρα η Βαρβάρα εκτελέστηκε.....Για λίγο μόνο τα μάτια της σκοτείνιασαν και έτρεξαν δάκρυα.
     Πάγωσα, σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα αυτή την όμορφη ψυχή να την κάνω να θυμηθεί και να στεναχωρηθεί. Γρήγορα η ίδια με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Ξαναχαμογέλασε και συνέχισε να διηγείται. Από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε η ζωή δεν ήταν εύκολη. Προσαρμόστηκε, έζησε και άλλες ταραγμένες πολιτικές στιγμές της χώρας μας.  Στάθηκε τυχερή και ο άνθρωπος της ζωής της ο κος Παντελής, την στήριξε και δημιούργησαν μια αξιοπρεπέστατη οικογένεια. Έκανε δυο παιδιά, μια κόρη την κα Μαίρη, φύλακα άγγελο και ένα γιο. 


 Η λάμπα έπρεπε να έχει το σκέπασμά της
Λεπτομέρεια από το μικρό πετσετάκι. Βλέπετε,ότι έχει βάλει και μια τσαχπινιά, γαλάζιες χάντρες.

 Δεν είναι πλεκτό με το βελονάκι. Είναι με μια ταπεινή βελόνα ραψίματος...... Και το σχέδιο είναι δικό της, όπως όλα άλλωστε



Άλλο ένα αριστούργημα....



Και μια δαντέλα με πολλή δουλειά.

  Για εμένα προσωπικά, αυτό είναι ένα αριστούργημα. Μοτίφ, με σχέδιο της κας Κατίνας παίρνουν τη θέση της δαντέλας ενώ το αζούρ είναι υπέροχο!!!!

 Κοιτάξτε πόσο περίτεχνα έχει ενώσει τα μοτίφ και την πολυπλοκότητα του αζούρ.



    Δούλεψε στην αρχή ως εργάτρια στα εργοστάσια καπνού και δεν σταμάτησε να ασχολείται με τις αγαπημένες της χειροτεχνίες. Τα χέρια της δεν σταματούν να δημιουργούν ενώ το μικρό προσφυγικό σπίτι ποτέ δεν μένει άδειο από κόσμο. Το φρεσκοψημένο καφεδάκι και τα γλυκά του κουταλιού γεμίζουν το τραπέζι. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και πάντα έχει ένα καλό λόγο για να βοηθήσει και να παρηγορήσει.
     Κυρία Κατίνα σας ευχαριστώ, γιατί μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω μέσα από τις διηγήσεις σας ένα κομμάτι της ιστορίας μας, γιατί μου ανοίξατε τους ορίζοντες και γιατί μου αποδείξατε περίτρανα, ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη. Μάχεσαι, πέφτεις, ματώνεις και ξαναβρίσκεις δύναμη να γιάνεις τις πληγές σου να βρεις τη χαρά. Γιατί τελικά όλα είναι μέσα στην ψυχή σου. Και εσύ έχεις μια όμορφη και καθαρή ψυχή. Κι επειδή ξέρω πόσο σου αρέσουν τα λουλούδια, αυτά από εμένα.....

      Ευχαριστώ την αεικίνητη Μαίρη την κόρη, που μας συνόδευσε και στάθηκε δίπλα στη μαμά της βοηθώντας την να θυμηθεί. 
     Τέλος,  Χρυσάνθη χαίρομαι που σε γνώρισα. Αλήθεια τι άλλο με περιμένει; Είμαι γεμάτη περιέργεια και ανυπομονησία...


Υστερόγραφο:
     Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αν θέλετε να αναδημοσιεύσετε τις αναρτήσεις μου να επικοινωνήσετε μαζί μου και να αναγράφετε την πηγή...