ΣΤΑΥΡΟΒΕΛΟΝΙΑ-CROSS STITCH-NASIA

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Η δύναμη της θέλησης!!! Ένα δειγματολόγιο από πολύ παλιά.




Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην κα Κλαυδία και στις φίλες, οι οποίες ερευνούν και προσπαθούν να διασώσουν τα ελληνικά δειγματολόγια.

     Δεν ξέρω πως να αρχίσω και τι να πρωτογράψω για αυτή την ανάρτηση. Ομολογώ, ότι με έχει "καταλάβει" μια νοσταλγική διάθεση και με έχει γοητεύσει η αληθινή ιστορία που θα σας διηγηθώ.
     Όταν έγραφα για τα δειγματολόγια  ειλικρινά, δεν περίμενα τόσο θερμή ανταπόκριση από εσάς και αυτό γιατί, αντικειμενικά είναι ένα σπάνιο είδος εργόχειρου, το οποίο πολλές από εμάς αγνοούμε την ιστορία του.
    Έτσι λοιπόν, αμέσως μετά την ανάρτηση στις αρχές του Δεκεμβρίου την επόμενη κιόλας μέρα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη Χρύσα Κωνσταντά, φίλη και φανατική αναγνώστρια του ιστολογίου."Επιτέλους, μου είπε, κατάλαβα τι είναι αυτό που έχω στα χέρια μου...." Αυτό ήταν. Η πρώτη ανακάλυψη ήταν γεγονός και ορίστηκε μια συνάντηση για να συζητήσουμε και να φωτογραφίσουμε το δειγματολόγιο.
     Μετά από μια αναβολή λόγω καιρικών συνθηκών την προηγούμενη Παρασκευή,  παραμονές εκλογών, μαζευτήκαμε στο σπίτι μου, όλες οι "γνωστές άγνωστες", με σκοπό να ακούσουμε και να μάθουμε για μια ευγενή, γοητευτική και δυναμική γυναίκα, τη Ζωή Κυπριωτέλλη. Η Χρύσα ήρθε αποφασισμένη να μας εξιστορήσει την ζωή αυτής της γυναίκας, η οποία, θεωρώ, ότι αποτελεί διαχρονικό παράδειγμα δύναμης και θέλησης. Ως σύζυγος του Κοσμά, εγγονού της Ζωής, ο οποίος έζησε για πολλά χρόνια μαζί της στην Τσαγκαράδα η Χρύσα είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει μέσα από τις διηγήσεις του αυτή τη γοητευτική προσωπικότητα.
    Μεταφερθήκαμε νοερά στα τέλη του 19ου αιώνα στο ζεστό και πολύβουο Κάιρο εκεί γύρω στο 1896, τη χρονιά που γεννήθηκε η Ζωή από εύπορους γονείς Πηλιορείτικης καταγωγής. Ενώ ήταν πολύ μικρή δοκιμάστηκε σκληρά, όταν έχασε το δεξί της μάτι, από οστρακιά στην τρυφερή ηλικία των επτά ετών. Και καθώς συνήθιζε την καθημερινότητά της έχοντας ελλιπή όραση κινδύνευσε να χάσει και το άλλο μάτι. Τότε ήταν, που οι γιατροί συνέστησαν στην οικογένεια να αποφύγει τον λαμπερό ήλιο της Αιγύπτου και να πάει σε μέρη λιγότερο ζεστά. Η απόφαση πάρθηκε για επιστροφή στα πάτρια εδάφη και η μικρή Ζωή εγκαθίσταται στην όμορφη Τσαγκαράδα, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. 
     Η φωτογραφία της αποπνέει την αίγλη και την αρχοντιά της, χωρίς να μας υποψιάζει για το σοβαρό πρόβλημα που είχε. Ο καλλιτέχνης επιτυγχάνει να εστιάσει και να αναδείξει την ευγενή προσωπικότητα με τα πενιχρά για τη σημερινή εποχή μέσα.
         Η καθημερινότητά της ήταν διαφορετική από αυτή των άλλων κοριτσιών της ηλικίας της. Καθώς ήταν ευαίσθητη και ντελικάτη δεν της επιτρεπόταν να κάνει οικιακές εργασίες και δεν πήγε στο σχολείο. Όμως κατόρθωσε και έλαβε μόρφωση παρακολουθώντας μαθήματα στο σπίτι. 
      Εδώ δεν μπορώ παρά να σχολιάσω, ότι ήταν πρωτοποριακό για την εποχή και για ένα κορίτσι να μπορεί να  καλλιεργεί το πνεύμα του με κατ' οίκον διδασκαλία....
    Από πολύ νωρίς, έδειξε την αγάπη της για το κέντημα, η οποία έμεινε  το ίδιο δυνατή  στο πέρασμα των χρόνων και παρ' όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Η μικρή Ζωή σε ηλικία δεκατριών ετών κεντά το δειγματολόγιο,  που βλέπετε για τον αδελφό της

Όπως βλέπετε κεντά το ελληνικό αλφάβητο τα μεγάλα και μικρά γράμματα και το αγγλικό. Από κάτω διαβάζετε το όνομα και το επώνυμο του μικρού της αδελφού καθώς και  την επωνυμία του σχολείου του  ιστορικού Καρτάλειου Παρθεναγωγείου.  Η ημερομηνία κατασκευής είναι στην εκπνοή του 1909.
Έχει κεντηθεί σε πολύ λεπτό εταμίν λευκού χρώματος με το χαρακτηριστικό, ζωηρό κόκκινο χρώμα. Το πέρασμα των χρόνων, δεν είναι και λίγα (108 χρόνια) άφησε τα σημάδια του ευτυχώς  όμως σε γενικές γραμμές είναι σε αρκετά καλή κατάσταση. Η μικρή Ζωή επενδύει το εργόχειρο στην πίσω πλευρά με ένα κλαρωτό ύφασμα ενώ ανάμεσα τοποθετεί επιμελώς ένα ροζ χαρτί όπως βλέπετε, προφανώς για να μην φεγγίζει το εμπριμέ ύφασμα.. 
Η πίσω πλευρά του δειγματολογίου.
    Μετά από μια πενταετία σε ηλικία δεκαοκτώ ετών νυμφεύεται τον Στρατή Κυπριωτέλλη, καθηγητή Γαλλικών, ο οποίος πρωτοδιορίζεται στην Αχιλλοπούλειο Εμπορική Σχολή της Τσαγκαράδας και ως παντρεμένη γυναίκα πλέον αψηφά τη συμβουλή του γιατρού να κάνει ένα μόνο παιδί και γίνεται μητέρα έξι παιδιών. Το άμαθο και ασθενικό κορίτσι αποδεικνύει καθημερινά, τις ικανότητες της. Ικανή σύζυγος, καλή νοικοκυρά και στοργική μητέρα συνδυάζει αρμονικά τις οικιακές απασχολήσεις με τη συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες και φυσικά με την αγάπη της για το εργόχειρο.
 Σε αυτή τη φωτογραφία βλέπετε μια θήκη κεντημένη από τα χέρια της σε λευκό ύφασμα με ριζοβελονιά και πλακέ, όπου τοποθετούσε με σειρά τις κλωστές το ψαλίδι και τα βελόνια της.


Ακόμη και αυτή είχε το μονόγραμμά της και ήταν ιδιαίτερα περιποιημένη.
Άλλες δύο ακόμη με σταυροβελονιά.

       Περιποιημένες με την τρέσσα γύρω γύρω και φυσικά με πολύχρωμα σχέδια.
  Επιστρέφω στη διήγηση της Χρύσας, η οποία ομολογουμένως ήταν συναρπαστική,  
        Κατόρθωσε λοιπόν, μέσα σε τόσο δύσκολες εποχές να μεγαλώσει τα παιδιά της με αρχές και να τα αναδείξει σε καλούς οικογενειάρχες και ενεργούς πολίτες. Και το κέντημα συνεχίζεται κάτω από το αδύναμο φως της λάμπας πετρελαίου στις λιγοστές ελεύθερες ώρες που είχε. 
 Ο πόλεμος του '40 την αναγκάζει να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα και δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα: χάνει τον σύζυγό της το 1944. Συνεχίζει να αγωνίζεται για να στηρίξει την οικογένειά της στα ζοφερά χρόνια της Κατοχής και την περίοδο που ακολούθησε. Μετά το θάνατο του συζύγου της και προκειμένου να αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες μετακομίζει στην Αθήνα. 
     Αυτή η μακρόστενη και με γωνίες τρέσα εικάζουμε ότι έμπαινε γύρω από το τζάκι, χωρίς βέβαια να είμαστε σίγουρες. Οι κλωστές είναι μάλλινες και έχουν φθαρεί αρκετά ενώ η βελονιά είναι γκομπλέν.



Με το φως της λάμπας και φέρνοντας το κέντημα μπροστά στο αριστερό της μάτι συνεχίζει να φτιάχνει εργόχειρα όχι μόνο για το σπίτι της αλλά και για τις αγαπημένες φίλες. Με κάθε ευκαιρία επέστρεφε στην αγαπημένη της Τσαγκαράδα, εκεί όπου έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής της και είχε τους δικούς της ανθρώπους. Μόλις το 1967 φτάνει το ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό ανακουφίζοντας τους κατοίκους και φωτίζοντας τις νύχτες τους. Τώρα πια κάθε εργασία είναι πιο εύκολη τη νύχτα για τη  Ζωή.
Μέχρι να τη βρει ο θάνατος εξακολουθεί να είναι δραστήρια, αν και το ένα μάτι της πλέον είναι κουρασμένο και άρρωστο, εντούτοις εξακολουθεί να φτιάχνει και να φτιάχνει.... Δημιούργησε μια μεγάλη συλλογή από διάφορα κεντήματα και αρκετά από αυτά τα δώριζε σε γνωστούς και φίλους.
Το πατάκι που βλέπετε, έχει κεντηθεί από την ίδια το 1975 και το χάρισε στην αγαπημένη φίλη της Μέλα Στυλιαρογιάννη.
 Η κυρία Μέλα το κράτησε ως ενθύμιο όλα αυτά τα χρόνια ακέραιο και το έδωσε με χαρά στη Χρύσα. Κεντημένο σε λινάτσα με μαλλάκι και σταυροβελονιά έχει την ομορφιά του.


Σε αυτή τη λεπτομέρεια διακρίνονται τα αρχικά του ονόματός της με τα οποία υπέγραφε σχεδόν σε όλα της τα εργόχειρα.



Εδώ φαίνεται καθαρά το κεντρικό μοτίφ, κεντημένο με ζωηρά χρώματα.


Ήταν από τα τελευταία έργα της μιας και"έφυγε" από τη ζωή το 1980.
  Τελειώνοντας, δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τη Χρύσα, γιατί μοιράστηκε μαζί μας όλα όσα της διηγήθηκαν ο σύζυγός της Κοσμάς, εγγονός της Ζωής Κυπριωτέλλη και οι φίλες της.  Όσες ήμασταν σε αυτή τη συνάντηση συγκινηθήκαμε  από όλα αυτά που ακούσαμε. 
   Αν και λένε  πως με το πέρασμα του χρόνου οι μνήμες χάνονται και σβήνουν, η φίλη μας κατόρθωσε να μας ταξιδέψει νοερά μια εκατονταετία πριν και μας περιέγραψε με τη γλαφυρή της διήγηση μια σπάνια γυναίκα, η οποία αψήφησε το τεράστιο πρόβλημά της, χαλυβδώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και έζησε μια υποδειγματική ζωή. 
Μια συναρπαστική συνάντηση τελείωσε με την υπόσχεση να συνεχίσουμε  να ψάχνουμε. Είναι σίγουρο, ότι παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν και πρέπει με κάποιο τρόπο να τις αναδείξουμε.
Αν έχετε και εσείς παρόμοιες ιστορίες, είμαι στη διάθεσή σας.
Επικοινωνήστε μαζί μου στη διεύθυνση nasiachat@gmail.com.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Μια ακόμη κεντημένη ιστορία από την φορεσιά της Αγίας Άννας.

Καλησπέρα σε όλους και όλες.


     Για ακόμη μια φορά ξεκινώ να γράφω για τους θησαυρούς του τόπου μας και για εμπνευσμένους ανθρώπους. Επιτρέψτε μου τις λεκτικές υπερβολές, όταν θα αναφέρομαι σε δύο πρόσωπα, που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσα στο καλοκαίρι. Αφορμή, στάθηκε μια απλή κουβέντα που έκανα με την φίλη πλέον την Ολυμπία Ματσούκα, ενώ αιτία υπήρξε η αγάπη μου για την παράδοση η οποία και με οδήγησε σε ένα γραφικό χωριό της Εύβοιας, στην Λίμνη.
      Ταξίδεψα μια ζεστή μέρα του Ιουλίου για να γνωρίσω από κοντά τη μετέπειτα φίλη Ολυμπία και με σκοπό να με ξεναγήσει σε ένα ιδιωτικό Μουσείο γεμάτο με αυθεντικές παραδοσιακές στολές της Εύβοιας και όχι μόνο. Αισθανόμουν περίεργα γιατί αν και το διαδίκτυο με έχει φέρει σε επαφή με πολλές και πολλούς φίλους από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, η προσωπική επαφή πάντα κρύβει εκπλήξεις ευχάριστες ή δυσάρεστες.
     Όμως, τη φύση μου είμαι δεκτική και αρκετά "ανοικτή" σε νέες γνωειμίες και προκλήσεις, ενώ η διαίσθησή μου λίγες φορές με έχει προδώσει. Συγχωρέστε μου που τα γράφω αυτά, απλά θεωρώ, ότι η γνωριμία και ακόμη περισσότερο η συνεργασία με άγνωστους ανθρώπους είναι αρκετά δύσκολή..
     Φτάνει όμως η ανάλυση. 
     Φτάσαμε στη Λίμνη όπου μας περίμενε υπομονετικά η Ολυμπία και η συνάντηση έγινε γεγονός. Ομολογώ, ότι εκείνη με αναγνώρισε και αμέσως μετά τις συστάσεις φτάσαμε μπροστά σε ένα μικρό και καλοδιατηρημένο σπίτι. Το σπίτι του κυρίου Ανδρέα Περρή-Παπαγεωργίου, του υπέροχου κυρίου Ανδρέα, ο οποίος μας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες και την καρδιά του και μας ενέπνευσε με τη θέρμη του λόγου του, όταν μας μίλησε για την παράδοση  και την προσωπική του συλλογή παραδοσιακών στολών.
   Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία για να δείτε την ταμπέλα και να επισκεφθείτε τον χώρο για να καταλάβετε τι εννοώ, όταν γράφω για έναν άνθρωπο που αφιέρωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στην παράδοση. Μάλιστα, εδώ υπάρχει ένα πλήρες βιογραφικό του κου Ανδρέα, το οποίο αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο εμπνευσμένος και δημιουργικός είναι.
Ένα δωμάτιο γεμάτο με παραδοσιακές στολές μέσα σε βιτρίνες και όχι μόνο ήταν ο κυρίως χώρος, όπου υπήρχαν διαφορετικές εκδοχές της φορεσιάς της Αγίας Άννας καθώς και άλλες στολές.
Με περίσσια υπομονή και ζήλο περιέγραψε όλα όσα ρώτησα  σχετικά με τη στολή και το πουκάμισο ενώ πρόσφερε τρία διαφορετικά σχέδια για να παρουσιαστούν στο περιοδικό BRAVA με το οποίο συνεργάζομαι. 
Πράγματι, στο τεύχος Ιανουαρίου 2015 θα βρείτε πολλά στοιχεία και λεπτομέρειες σχετικά με την στολή. Μάλιστα υπάρχουν και σχέδια για να κεντήσετε σε σεμέν, καρέ, μαξιλάρια και γιατί όχι σε ρούχα.

Θα ήθελα να αναφέρω εδώ, ότι λόγω κεκτημένης ταχύτητας γράφηκε, ότι η κα Ολυμπία είναι κεντήστρα, όμως η πραγματικότητα είναι ότι είναι λάτρης του παραδοσιακού κεντήματος, ασχολείται αποκλειστικά για την προσωπική της ευχαρίστηση και σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται επαγγελματίας κεντήστρα πόσο μάλλον παραδοσιακών φορεσιών.
Και επειδή στην περιοχή υπάρχουν γυναίκες, οι οποίες τιμούν την παράδοση και ασχολούνται και σήμερα με αυτή προσπαθώντας να διατηρήσουν ζωντανές τις μνήμες και την αυθεντικότητα του πολιτισμού μας για ακόμη μια φορά η φίλη Ολυμπία με εξέπληξε ευχάριστα.
Με την εμπειρία και την επιμονή της κάνει πράξη την συνέχιση της παράδοσης και "ξεσηκώνει" σχέδια και βελονιές για να τις αποτυπώσει σε ένα εργόχειρο. Την ευχαριστώ εκ των προτέρων για την παραχώρηση των φωτογραφιών και την λεπτομερή περιγραφή. Είναι ιδιαίτερα βοηθητική για την αυθεντικότητα των όσων παρουσιάζονται.
Στην παρακάτω φωτογραφία απεικονίζεται ένα πουκάμισο με αρκετό κέντημα το οποίο θα δείτε καλύτερα και εδώ. Το ύφασμα που χρησιμοποιήθηκε είναι βαμβακερό από παραδοσιακό αργαλειό και το σχέδιο ονομάζεται Αράχωβα. Είναι από τα μεγάλα σχέδια σχέδια που τα φορούσανε την ημέρα του γάμου, μάλιστα φορούσαν δυο και τρία μαζί έτσι ώστε να ξεκινά το κέντημα από πολύ ψηλά.
  Τα γραφικά του συγκεκριμένου σχεδίου ετοιμάστηκαν από την Ολυμπία, η οποία μου τα παραχώρησε για να παρουσιαστούν και να χρησιμοποιηθούν από εσάς που θέλετε να κάνετε ένα εργόχειρο.  Πατήστε επάνω στην εικόνα και μεγενθύνετέ την, γιατί έχει πολύ καλή ανάλυση. Όσο για τα χρώματα μπορείτε να επιλέξετε αυτά που σας ταιριάζουν, και σας ικανοποιούν.
Και για την αυθεντική αντιγραφή του σχεδίου η φίλη μου ετοίμασε μια εικόνα με την "αναποδίσια" βελονιά βήμα, βήμα για να την εφαρμόσετε στο δικό σας εργόχειρο. Ακολουθήστε τα 5 βήματα κεντώντας τη βασική βελονιά ως γκομπλέν (βυσσινί χρώμα) και στη συνέχεια μόλις τελειώσετε γυρίζετε, όπως βλέπετε με το θαλασσί χρώμα και κεντάτε πάνω στις βελονιές που ήδη φτιάξατε. Προσοχή στην αρχή και στο τέλος, όπου γίνονται 2 βελονιές στην ίδια τρύπα.

 Στη συνέχεια η ροδίτικη βελονιά κεντιέται  όπως ακριβώς βλέπετε στο σχεδιάγραμμα.
Και να μερικές φωτογραφίες από το εργόχειρο της Ολυμπίας, η οποία αν και ερασιτέχνης προσπαθεί να εφαρμόσει ακριβώς τις τεχνικές κεντήματος. Πρόκειται για φυτικά μοτίβα, τα οποία βρήκε εδώ χρησιμοποίησε και προσάρμοσε στο συγκεκριμένο εργόχειρο.


  Τα γραφικά του σχεδίου.


Όπως αντιληφθήκατε οι πρωταγωνιστές της ανάρτησης κος Ανδρέας και κα Ολυμπία με μύησαν στον τρόπο δημιουργίας μιας παραδοσιακής στολής της Αγίας Άννας και στη φιλοσοφία της χρήσης της. Η ανάρτηση είναι μια μικρή προσπάθεια διάσωσης, στο μέτρο του δυνατού, της παράδοσης. Θα βρίσκεται και στη σελίδα :"οι βελονιές ιστορούν".

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Ο χειμώνας θέλει τις βελόνες του....

Καλημέρα σας.

      Τα χιόνια λιώσανε, πήραμε μια ανάσα ζέστανε λίγο αλλά ο χειμώνας είναι εδώ και είναι καιρός για ζεστά και "χουχουλιάρικα" πλεκτά. Έτσι λοιπόν έφτιαξα  δυο κασκόλ-γιακάδες για δυο αγαπημένα πρόσωπα, μαμά και κόρη. Το πόσο απόλαυσα τη διαδικασία δεν λέγεται... Σχεδόν με "κλειστά" μάτια έπλεκα. Και αυτό γιατί διάλεξα πλέξεις εύκολες, επαναλαμβανόμενες. Τα νήματα είχανε πολύ καλή απόδοση στο πλέξιμο και δεν με κούρασαν καθόλου.
    
     Το πρώτο μου δημιούργημα ήταν ένας γιακάς με πλέξη "λουλούδι της Άνοιξης" όπως το τιτλοφορεί η φίλη από τη σελίδα του youtube:
https://www.youtube.com/watch?v=Hle9uUDtSNY

  Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου και το έφτιαξα σχετικά γρήγορα. Το μήκος του ήταν περίπου στους 120 πόντους και αυτό γιατί  είναι μόνο γύρω από το λαιμό.  Η εφαρμογή του ήταν πολύ καλή και μετά από αυτό είχα και άλλες παραγγελίες....




Για ομορφιά έραψα τρία μεγάλα κουμπιά διακοσμητικά ενώ ένωσα τα τελειώματα για να είναι αρμονικό το αποτέλεσμα.


Εδώ φαίνεται η πλέξη καλά.


      Με ένα χαρούμενο και πολύχρωμο νηματάκι στις αποχρώσεις του ροζ έφτιαξα για μια αγαπημένη ζουζούνα τον δεύτερο γιακά. Η πλέξη πανεύκολη: δυο πόντους πλέκεις και ένα ρίχνεις. Πρέπει να τελειώνεις όμως τη σειρά χωρίς ρίξιμο. Το μήκος γύρω στους 140 πόντους, είναι αρκετό για ένα μικρό παιδί.






   Καλή εβδομάδα και τα λέμε....

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Χρόνια πολλά!!!

Καλησπέρα και καλή χρονιά.

    Το 2015 είναι γεγονός και ήδη διανύουμε τις πρώτες ημέρες του, οι οποίες ομολογουμένως είναι γεμάτες από ειδήσεις καλές και κακές. Θα σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου υγεία, ηρεμία, αγάπη, ψυχραιμία, υπομονή και πάνω από όλα μην χάνετε το κέφι σας και το κουράγιο.
     Η δύση του 2014 μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Χιόνι πυκνό έπεφτε ασταμάτητα για σχεδόν δυο εικοσιτετράωρα. Η χαρά μας μεγάλη για όλη αυτή την λευκή ομορφιά, που μας περιτρυγύριζε (δεν θα γκρινιάξω για τα προβλήματα) ενώ όλα τα τρεχάματα και όλες οι καταναλωτικές μας συνήθειες φάνταζαν τόσο περιττές και μακρινές. 
Από την πίσω μεριά του σπιτιού η πέτρινη σκάλα ούτε καν διακρίνεται ενώ τα πεύκα με την άσπρη φορεσιά ομόρφυναν το τοπίο. 

Από το παράθυρο  ένας υπέροχος πίνακας χειμωνιάτικου τοπίου δημιουργήθηκε σε μόλις τρεις ώρες. 

Όταν έχει κέφια η φύση....

    Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η οικογενειακή θαλπωρή φάνταζε υπέροχη και αναρωτηθήκαμε, πόσο τελικά η καθημερινότητα μας απομακρύνει. Γελάσαμε, παίξαμε και χαρήκαμε την αυγή του νέου χρόνου με μια πρωτόγνωρη ηρεμία. 
  Γιορτινή και ζεστή η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι. Ούτε και σκεφτόμασταν να φύγουμε.

     Παραδοσιακά οι άνδρες του σπιτιού ανοίξανε  "ντορό" ένα δρόμο μέσα στο χιόνι, που έφτασε τα ογδόντα εκατοστά για να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες και το τζάκι δεν έσβηνε ούτε τη νύχτα. 
      'Ισως, ήταν οι πιο αληθινές και ουσιαστικές στιγμές, μετά από πολύ καιρό.....
       Θέλω εδώ να τελειώσω την πρώτη ανάρτηση του 2015 με μια ευχή: αυτός ο χρόνος ας φέρει χαμόγελο στα χείλη μας, ας ζεστάνει τις ψυχές μας και ας χαρίσει σε αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά,τη ζωή που τους αξίζει.
                                                       Καλή χρονιά!!!