Καλησπέρα σας.
Σήμερα η διάθεση είναι λίγο νοσταλγική και αποφάσισα να σας ταξιδέψω λίγο στο χρόνο. Αφορμή στάθηκε η συζήτηση, που είχα με μια καινούρια φίλη την Ολυμπία. Ομολογώ, ότι δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι από εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες πάλευαν για αυτά, τα οποία σήμερα θεωρούμε εμείς αυτονόητα. Μόρφωση, ελευθερία, εργασία.
Δεν απέχουμε πολύ χρονικά από τη δεκαετία του '60. Μια ταραχώδη δεκαετία με πολλές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια μια μικρούλα δεκατριών ετών αναζητά με πολύ ζήλο και μεράκι κάτι, που ενώ σήμερα φαντάζει αυτονόητο, εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο έως, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακατόρθωτο. Αναζητά μια θέση στο σχολείο, να γίνει μαθήτρια και να αποκτήσει γνώσεις....
Η μικρή Ντίνα από την Εύβοια μάταια ζητούσε να συνεχίσει το σχολείο. Η απόφαση των γονιών ήταν κάθετη. Θα μείνει στο σπίτι. Τα κορίτσια δεν χρειάζεται να συνεχίσουν. Η διέξοδος είναι μια και ίσως είναι μονόδρομος, με δεδομένες τις συνθήκες της εποχής. Αφοσίωση στη δημιουργία χειροποίητων εργόχειρων. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη απαξιωθεί η ενασχόληση με αυτές τις τέχνες και θεωρούνταν αυτονόητο το να κεντάς ή να πλέκεις. Κάπου εκεί στη δεκαετία του '90 και του 2000 απεμπολήσαμε τις ρίζες μας και τις αφήσαμε στην άκρη της καθημερινότητάς μας. Οι λόγοι προφανείς: το "μεθύσι" από τον εύκολο και ακοπίαστο πλουτισμό μας οδήγησε στην απαξίωση και σχεδόν δαιμονοποίηση κάθε χειροποίητης ενασχόλησης. Βέβαια, ακόμη και σήμερα δεν έχουμε ξεφύγει από αυτά τα στερεότυπα, αλλά τουλάχιστον προσπαθούμε.
Αλλά ας γυρίσω πίσω στη μικρή Ντίνα η οποία δεν το βάζει κάτω. Διαλέγει ένα από εκείνα τα μεγάλα φυλλάδια της DMC και ξεκινά το ταξίδι της σε ένα κόσμο με ευγενείς και κυρίες από μια άλλη εποχή.
Σε ένα λεπτό λευκό εταμίν τα χεράκια της δεκατριάχρονης Ντίνας "ζωγράφιζαν" μια σκηνή υψηλής αισθητικής κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου και των αναλαμπών της φωτιάς του τζακιού.
Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει στο χωριό και το μέτρημα έπρεπε να γίνεται με προσοχή κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και για να μην κάνει λάθος βάζει καρφίτσες σαν σημάδια και συνεχίζει μέχρι να κουραστεί.
Και όμως τα κατάφερε να το φτιάξει και αποτύπωσε την ημερομηνία κατασκευής: 1964.
Η αξία του τεράστια. Η αγάπη, οι γλυκές αναμνήσεις, το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας του αποτυπώνονται μαζί με κάθε βελονιά και σήμερα μετά από 50 χρόνια η συναισθηματική του αξία υπερέχει της ιστορικής.
Ολυμπία, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου αυτή την υπέροχη ανάμνηση και τις φωτογραφίες. Να χαίρεσαι τη μαμά σου και εύχομαι να συνεχίσεις και εσύ να δημιουργείς αντλώντας δύναμη και κουράγιο από την υπέροχη μαμά σου.
Σήμερα η διάθεση είναι λίγο νοσταλγική και αποφάσισα να σας ταξιδέψω λίγο στο χρόνο. Αφορμή στάθηκε η συζήτηση, που είχα με μια καινούρια φίλη την Ολυμπία. Ομολογώ, ότι δεν σταματώ να εντυπωσιάζομαι από εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες πάλευαν για αυτά, τα οποία σήμερα θεωρούμε εμείς αυτονόητα. Μόρφωση, ελευθερία, εργασία.
Δεν απέχουμε πολύ χρονικά από τη δεκαετία του '60. Μια ταραχώδη δεκαετία με πολλές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια μια μικρούλα δεκατριών ετών αναζητά με πολύ ζήλο και μεράκι κάτι, που ενώ σήμερα φαντάζει αυτονόητο, εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο έως, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακατόρθωτο. Αναζητά μια θέση στο σχολείο, να γίνει μαθήτρια και να αποκτήσει γνώσεις....
Η μικρή Ντίνα από την Εύβοια μάταια ζητούσε να συνεχίσει το σχολείο. Η απόφαση των γονιών ήταν κάθετη. Θα μείνει στο σπίτι. Τα κορίτσια δεν χρειάζεται να συνεχίσουν. Η διέξοδος είναι μια και ίσως είναι μονόδρομος, με δεδομένες τις συνθήκες της εποχής. Αφοσίωση στη δημιουργία χειροποίητων εργόχειρων. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη απαξιωθεί η ενασχόληση με αυτές τις τέχνες και θεωρούνταν αυτονόητο το να κεντάς ή να πλέκεις. Κάπου εκεί στη δεκαετία του '90 και του 2000 απεμπολήσαμε τις ρίζες μας και τις αφήσαμε στην άκρη της καθημερινότητάς μας. Οι λόγοι προφανείς: το "μεθύσι" από τον εύκολο και ακοπίαστο πλουτισμό μας οδήγησε στην απαξίωση και σχεδόν δαιμονοποίηση κάθε χειροποίητης ενασχόλησης. Βέβαια, ακόμη και σήμερα δεν έχουμε ξεφύγει από αυτά τα στερεότυπα, αλλά τουλάχιστον προσπαθούμε.
Αλλά ας γυρίσω πίσω στη μικρή Ντίνα η οποία δεν το βάζει κάτω. Διαλέγει ένα από εκείνα τα μεγάλα φυλλάδια της DMC και ξεκινά το ταξίδι της σε ένα κόσμο με ευγενείς και κυρίες από μια άλλη εποχή.
Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει στο χωριό και το μέτρημα έπρεπε να γίνεται με προσοχή κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και για να μην κάνει λάθος βάζει καρφίτσες σαν σημάδια και συνεχίζει μέχρι να κουραστεί.
Και όμως τα κατάφερε να το φτιάξει και αποτύπωσε την ημερομηνία κατασκευής: 1964.
Η αξία του τεράστια. Η αγάπη, οι γλυκές αναμνήσεις, το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας του αποτυπώνονται μαζί με κάθε βελονιά και σήμερα μετά από 50 χρόνια η συναισθηματική του αξία υπερέχει της ιστορικής.
Ολυμπία, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου αυτή την υπέροχη ανάμνηση και τις φωτογραφίες. Να χαίρεσαι τη μαμά σου και εύχομαι να συνεχίσεις και εσύ να δημιουργείς αντλώντας δύναμη και κουράγιο από την υπέροχη μαμά σου.
ΤΟ ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟΕΙΠΩΜΕΝΗ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΞΗ……!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΜΕΝΑ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΗ.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!!!
Ολυμπία, είναι μια από τις στιγμές, κατά την οποία χαίρομαι για την απόφασή μου να εκτίθεμαι και να γράφω..... Σε ευχαριστώ και εγώ με τη σειρά μου, που μοιράστηκες τα βιώματα της μαμάς σου και τις γλυκές αναμνήσεις.
ΔιαγραφήΤι υπέροχη ανάρτηση...Χάρηκα τη κάθε της γραμμή και βρήκα κάτι ακόμα κοινό..Σε ΟΛΑ μου τα κεντήματα έχω κάπου κεντημένη τη χρονιά που το τελείωσα και το μονόγραμμα μου..άρα..δεν είμαι μόνον εγώ!Καλό μήνα γλυκιά μου , πάω να γνωρίσω τη φίλη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα εργόχειρα για να θυμίζουν στους νεότερους και να μην ξεχνιούνται ποτέ οι δημιουργοί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ανάρτηση πράγματι θυμίζει τις απαγορεύσεις της εποχής , όμως η μικρή Ντίνα έκανε μια σπουδαία δουλειά με το δικό της αποτύπωμα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ Νάσια
Τα φιλιά μου
Κάποτε τα κορίτσια τα είχαν μόνο για το νοικοκυριό, ευτυχώς τα πράγματα έχουν λίγο αλλάξει .Το κέντημα φανταστικό, σωστή ζωγραφιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήTι όμορφη ανάρτηση !!! Λατρεύω αυτά τα παλιά εργόχειρα κεντημένα σε λεπτό εταμίν με μονή ή διπλή κλωστή DMC....τα αγαπημένα θέματα της εποχής, λουλούδια, ζευγάρια με στολές και κρινολίνα, γιρλάντες....έχω μία μεγάλη συλλογή σχεδίων και κάποια στιγμή θα ήθελα να μαζευτούμε και να κάνουμε μία έκθεση με τέτοιους θησαυρούς που είναι αδύνατον να ξαναφτιαχτούν...στις μέρες μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ μαζί σου και νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσουμε.... Υπάρχουν θησαυροί χειροποίητοι ανεκτίμητοι και ίσως ήρθε η ώρα να τους αναδείξουμε. Κάνε την αρχή και θα μαζευτούμε πολλές πιστεύω που θα το στηρίξουμε.
ΔιαγραφήΑνεκτίμητη η αξία του χειροποίητου! Συναισθηματική η ανάρτησή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λατρεμένα κεντήματα μιας άλλης εποχής! Τι μάτια και τι λεπτές βελονιές! Τα αντίστοιχα δικά μου καρέ (από την προίκα της μητέρας μου) από το πολύ στρώσιμο και τις πλύσεις άρχισαν να φθείρονται οι κλωστές αλλά αυτό δείχνει και την παλαιότητά τους. Δεν θα ήταν ενδιαφέρον να αποτυπώσουμε τις φθορές του χρόνου και της χρήσης στα παλιά μας εργόχειρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση!
Αναστασία μου διαβάζοντας για την Ντίνα κατι μου θύμισε απο τα μικρά μου χρονια. Ειναι υπέροχο αυτό το κέντημα ,σε ευχαριστώ Δήμητρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜράβο στην Ντίνα και δτην Νάσια .Υπέροχο και το κέντημα και τα γραπτά Δήμητρα
ΑπάντησηΔιαγραφή